De paradox van Deadpool: Van DC-rivalen tot virtuele chaos

Het superheldenlandschap wordt gedomineerd door actie en reactie. Tegenover elk icoon staat een geduchte tegenstander, en in het recente, titanische kruispunt tussen de giganten Marvel en DC lijkt een confrontatie onvermijdelijk. Het voelt bijna logisch dat Batman, de onverzettelijke beschermer van Gotham, de strijd aanbindt met een nieuwe vijand. Maar Deadpool? Dat is een heel ander verhaal. Waar de ‘Caped Crusader’ eerder tegenover zwaargewichten als Captain America of Wolverine stond, is een vechtpartij met een regenererende huurling die zich bewust is van zijn eigen fictieve bestaan, op zijn zachtst gezegd uniek. De enige gemene deler tussen de twee lijkt hun sterstatus te zijn. Dit roept een interessante vraag op binnen de comic-wereld: als Batman niet de logische spiegelbeeld is, wie is dan eigenlijk de ‘Deadpool’ van het DC-universum?

De zoektocht naar een equivalent

De meest voor de hand liggende kandidaat lijkt Deathstroke. Fysiek zijn de gelijkenissen onmiskenbaar: Wade Wilson (Deadpool) werd in 1990 gecreëerd, tien jaar na Slade Wilson (Deathstroke). Beide zijn dodelijke huurlingen met regeneratieve krachten en maskers die het hele gezicht bedekken. Toch zijn ze qua karakter elkaars tegenpolen. Joe Kelly suggereerde dit al in Superman/Batman Annual #1, waar een alternatieve versie van Deathstroke verdacht veel op Deadpool leek. Maar esthetiek is niet alles. Deadpool wordt in het Marvel-universum gedefinieerd door zijn rol als ‘comic relief’ en zijn gebrek aan respect voor het genre.

Als we kijken naar persoonlijkheid, komen andere namen bovendrijven. The Creeper, een creatie van Steve Ditko, past in het profiel van een held die waanzin als wapen inzet. Ook Plastic Man heeft door de jaren heen een soortgelijke irreverentie aangenomen, hoewel zijn oorsprong in de Golden Age een andere toon had. Zelfs personages uit de jaren negentig, zoals Grifter van WildStorm, vertonen trekjes van de ‘attitude’ die Deadpool kenmerkt. Er gaat zelfs een hardnekkig gerucht in de industrie dat Stan Lee, gevraagd naar zijn favoriete DC-personage, verrassend genoeg Lobo noemde. Lobo functioneerde in de jaren negentig als een levende parodie op de hyper-mannelijke tijdgeest van strips, vergelijkbaar met hoe Deadpool direct commentaar levert op zijn eigen verhalen.

Het doorbreken van de vierde wand

Toch is er één figuur die wellicht het dichtst in de buurt komt wat betreft meta-humor: Ambush Bug. Dit personage, gecreëerd door Keith Giffen, sprak regelmatig namens de schrijvers tegen hun redacteuren en was zich pijnlijk bewust van zijn rol in een stripboek. Het verschil zit hem echter in de context. Waar Ambush Bug fungeert als een spreekbuis voor de gefrustreerde werknemer, richt Deadpool zich rechtstreeks tot de fans die zijn strips kopen. Bovendien is er een pijnlijk verschil in populariteit. Het aantal Deadpool-tatoeages overtreft die van Ambush Bug vele malen. Zoals Bat-Mite in Batman: The Brave and the Bold al opmerkte, is Ambush Bug zelfs voor kenners obscuur.

Wade Wilson in een nieuwe dimensie

Terwijl de discussie over zijn plaats in het pantheon van superhelden voortduurt, breidt de invloed van Deadpool zich uit naar nieuwe media. Met de release van Deadpool VR, exclusief voor de Quest 3 en Quest 3S, kunnen fans nu letterlijk in de huid van de grofgebekte huurling kruipen. Het spel windt er geen doekjes om: dit is een ervaring vóór en dóór fans. De introductie, waarin Neil Patrick Harris de stem van Wade Wilson verzorgt, zet direct de toon. Een plan met een jeep vol explosieven en een vliegtuig vol ninja’s maakt meteen duidelijk wat de speler te wachten staat.

Ontwikkeld door Twisted Pixel en uitgegeven door Meta, plaatst de game de speler in een bizar intergalactisch reality-programma van de schurk Mojo. Het doel is simpel: kijkcijfers scoren of geannuleerd worden – wat in Mojo’s wereld gelijkstaat aan de dood. De weg naar dit spektakel is echter niet zonder hobbels. De openingsfase, die zich afspeelt op een bezette Shield-helicarrier, voelt als een verplicht nummer. Spelers moeten zich door grijze gangen worstelen en vechten tegen inwisselbare vijanden. Zelfs Deadpool merkt in het spel op hoe saai deze omgeving is, maar die zelfspot maakt de trage gameplay in dit gedeelte niet minder frustrerend.

Zwaarden, geweren en chaos

Zodra het spel zich verplaatst naar ‘Mojo’s World’, komt de actie beter uit de verf. De kern van Deadpool VR draait om het stijlvol uitschakelen van vijanden om kijkers te trekken en geld te verdienen voor wapens. De gevechtsmechanieken zijn wisselend. Het gebruik van zwaarden voelt fantastisch; ze vliegen met hoge snelheid, vinden hun doelwit moeiteloos en pinnen tegenstanders vast aan de muur. Ook het terugkaatsen van wapens en het fysiek aanvallen van verdoofde vijanden zorgt voor vermaak.

Daartegenover staat de teleurstellende vuurkracht. De geweren, waaronder een shotgun, missen de impact die je van een Deadpool-game mag verwachten. Vijanden vliegen niet spectaculair weg en hebben vaak meerdere schoten nodig, wat de vaart uit de actie haalt. De gevechten duren hierdoor soms onnodig lang. Gelukkig bieden speciale aanvallen, waarbij wapens van andere Marvel-karakters zoals de kaarten van Gambit worden ingezet, een welkome afwisseling. Onder begeleiding van licentiemuziek en met opgeladen speelkaarten ninja’s uitschakelen in een Japans decor, tovert uiteindelijk toch een glimlach op het gezicht. Het is een ervaring die, net als het personage zelf, chaotisch, onvolmaakt, maar onmiskenbaar vermakelijk is voor de doelgroep.